Doei Montreal

Daar is ie dan: de allerlaatste week in Montreal. En wow was is het snel gegaan. Het moment dat ik en Femke aankwamen na een lange vliegreis vol met vermoeidheid maar ook nieuwsgierigheid naar het avontuur dat ons te wachten stond lijkt maanden geleden. En dat is ook zo. Nu, 4 maanden later, zijn het de laatste 5 dagen in wat nu nog ons 'thuis' is. Naast dat het letterlijk de laatste week in Canada is, is het ook een week van 'laatsten'. 

We hebben éindelijk de Notre Dame Basilica gezien. Dit is één van de highlights van Montreal en wordt bijvoorbeeld weergeven op de voorkant van het reisgidsje. We zouden ons geen echte Montrealers kunnen noemen als we daar niet geweest zijn. Dus, onder het mom van 'beter laat dan nooit' zijn we afgelopen week toch naar de kerk gegaan om eens te zien of het het waard is. Nou ja, op zich, het is zoals je een kerk verwacht: houten kerkbanken, veel brandende kaarsen en een groots altaar in het midden van de ruimte. Maar de kleuren die voor deze kerk gebruikt zijn, zijn ontzettend mooi en het is onwijs groot. Zeker de moeite waard om van ons sightseeing lijstje af te halen. 

's Avonds was er een vuurwerkshow georganiseerd in het oude gedeelte van Montreal, bij de haven. Aangezien het gratis was (we blijven Nederlanders) zijn we daarheen gegaan. Heel Montreal was uitgelopen voor deze show dus het beloofde wat. Het leek net alsof het nieuwe jaar al werd ingeluid met veel siervuurwerk. Ondanks dat we nog niet echt naar huis gingen was het voor ons vooral een mooie viering van onze tijd hier. 

De dag erna stond de allerlaatste roadtrip op de planning naar Mont-Tremblant, wat voor mij de derde keer daar zou worden. Het reisgezelschap bestond dit keer maar uit 3 man, dus er was genoeg ruimte in de huurauto. De laatste keer dat we Globe autoverhuur sponsoren. Die man gaat ons vast missen. Op 2 uur rijden lag ons hotel en alsof onze navigatie wist dat we bijna de stad gaan verlaten stuurde hij ons via de toeristische route Montreal uit. Twee uur later kwamen we aan bij ons hotel, wat voornamelijk een ski-hotel was, als in dat het direct aan de voet van de pistes ligt. Dit weekend zouden we ons dan ook gaan mengen onder het 'ski-volk' terwijl we zelf niet gaan skiën, maar meer kwamen genieten van het winter wonderland en de vele sneeuw die hier nog wel lag. 

De middag was al aangebroken toen we arriveerde bij het hotel, maar omdat het erg koud was zijn we, na te hebben gegeten in een restaurant omringd door mensen die vers van de pistes kwamen, met de auto langs de meren gaan rijden om van het uitzicht met de sneeuw te genieten. Nadat het donker werd zijn we naar de supermarkt gereden. Omdat onze lunch in het ski-dorp niet bepaald goedkoop was uitgevallen, besloten we voor het avondeten was rustiger aan te doen. Lees: een wat karige aangeklede salade. Maar hee, we hadden warme chocolademelk met slagroom en marshmallows als toetje. 

Na het avondeten kwam het hoogtepunt van het hotel: de jacuzzi. In onze badkleding en ik nog met sokken aan (geen slippers) liepen we door het hotel naar de jacuzzi. Het overtrof onze verwachtingen want het was een verwarmd buitenzwembad. Jawel, buiten. Je zat dus in een heerlijk verwarmd bubbelbad terwijl we omringd waren door dennenbomen en sneeuw. Het was heel bijzonder en gezellig en pas toen onze handen wel erg rimpelig werden zijn we teruggegaan naar de kamer. 

De volgende dag moesten we natuurlijk ontbijten en aangezien dat niet bij het hotel inbegrepen zat dachten we dat we dan maar meteen moesten uitpakken om nog een typisch Canadees ontbijt te kunnen eten. Daarom zat ik een uur later achter een bord met crepes overstroomd met maple syrup. De perfecte basis om een flinke wandeling door de sneeuw te gaan maken. Zo stonden we wat tijd later flink ingepakt in de sneeuw. Er was helemaal niemand. Alleen wij. Dit resulteerde in pure stilte, op het geknars van onze schoenen in de sneeuw na. Het was heel rustgevend om nog een laatste keer te genieten van de natuur hier en de sneeuw maakte het helemaal af. Na de wandeling keerde we op tijd terug naar Montreal. Het was de laatste keer dat we vanuit de auto de skyline van Montreal zagen en het gevoel hadden weer thuis te zijn. 

Natuurlijk kon een laatste bezoekje aan Juliëtte en Chocolat niet ontbreken. Samen met mijn VU-vrienden zijn we nog één laatste keer gaan genieten van de heerlijke chocola. Dit was dan ook meteen het moment om van elkaar afscheid te nemen. Nu wordt het toch wel heel echt. 

Ondertussen heb ik de stoflaag van mijn koffer geveegd en begonnen met het inpakken van mijn spullen. Mijn tijd hier zit erop en dat voelt heel raar. Morgen stap ik in de bus met mijn koffers om nog een week naar New York te gaan met Denise voordat het écht tijd is om naar huis te gaan. Het Montreal/Canada avontuur is voorbij en het was geweldig. Het is geen doei of dag maar tot ziens met een glimlach! 

Bedankt iedereen voor het lezen van mijn blogs!!